از صدای سخن عشق...

پسر کوچکه عاشق شده،نه از این عشقای دوزاری جوان های امروز،امروز با یکی فردا با یکی،گاهی وقتا هم د و تا با یکی،نه دوسال طول کشیده تا به عشقش نزدیک شده،همش درباره اش حرف میزنه،تا یه اشاره به چیزی میکنه خودش رو به آب و آتش میزنه.

یادمه چند سال پیش دلواپس بودم نکنه هیچ وقت عاشق نشه،نکنه قلبش برای کسی نتپه،نکنه گر نگیره وقتی طرفش میاد.

وقتی باهاش صحبت میکردم میگفت مامان این حرفا چیه،دوره این احساسات گذشته،

حالا اما دلواپسم،شرایط ازدواج نداره،دختر خانم اهل دوستی و رابطه نیست،بسیار دختر عاقل و متین و با اصالتی هست،

میترسم دلشون بشکنه،هرچند که با این دل شکستن بزرگ میشن،اما برای مادر سخته،گاهی وقتا حس میکنم مادر هر دوشون هستم،گاهی وقتا میخندم از بال بال زدنای پسرک.

گاهی وقتا میبینم چراغش تا صبح روشنه،میرم تو اتاقش ،مثل بچگی هاش نازش میکنم،بغلش میکنم،دلداریش میدم،

هر چقدر هم قد بلند کنه ،هر چقدر عضله داشته باشه،آخرش پسر کوچولوی خودمه.

سعی کردم بهش بفهمونم خود عشق ارزش داره،دردش مهمه نه معشوق،ولی چه فایده که من عاقلم و اون عاشق .نمیفهمه.