تجمل

چند وقت پیش به عروسی دختر دوستم دعوت شدم.کلا آدم تنبلی هستم تو عروسی رفتن.از اون جایی که همیشه ساده و اسپرت هستم،رفتن به عروسی یکی از چالش های بزرگه.همین طور که تو فکر آماده سازی بودم،به خودم دلداری میدادم.ای بابا ،من رو کسی  نمیشناسه ،پس مهم نیست،اولین غصه برام آرایشگاه رفتن هست.اصلا حوصله ندارم،معمولا برای کوتاه کردن مو میرم،اونم خیلی کوتاه.گفتم ولش کن ،ابرو رو خودم تمیز کردم،بعد به رنگ مو رسیدم،مدتیه تصمیم گرفتم رنگ نکنم،یاخیلی کم رنگ کنم،اصلا حس خوبی نسبت به رنگ مو ندارم،فکر میکنم به اندازه کافی درگیر مواد شیمیایی هستیم.پس رنگ مو هم منتفی شد.بعد رسیدم به لباس،حالا چی بپوشم،اکثر لباس های مجلسی راحت نیستن،یعنی وقتی میپوشی باید یه لیدی تمام عیار باشی.منم که ازم ساخته نیست،یعنی قبلا خیلی خانم میشدم با این لباس ها،ولی دیگه حوصله ندارم.خلاصه یه بلوز شیک و یه دامن راحت پیدا کردم،خوب اینم لباس.دیگه چی میمونه،کفش.خوب کفشای مجلسی من با اینکه پاشنه کوتاه هستن ولی خوب مجلسی هستن دیگه،باز هم وقتی میپوشی باید قدم های کوتاه برداری ولیدی وار خرامان خرامان راه بری.من دوست دارم پام روی زمین خدا باشه و محکم راه برم.خیلی سال پیش یکی از دوستان میگفت تو مثل سرباز ها راه میری. (یه کلاس میرم برای گلستان خوانی،اون جا توضیح دادن که خرامان در اصل خورامان هست،به اشتباه خرامان گفته میشه،گفتم شما هم بدونید شاید یه گره ای تو زندگیتون باز بشه)

خلاصه گشتم یه کفش مشکی راحت و اسپرت پیدا کردم و گذاشتم.حالا باید یه کیف پیدا کنم.کیف های مجلسی کوچک هستن و جای خیلی کمی دارن،یکی از معضلات جا دادن عینک آفتابی،کیف پول و کلید و موبایل تو این کیف هاست،هر چی بالا و پایین کردم فقط موبایل جا شد و مقداری پول.قید این یکی رو هم زدم.یه کیف راحت مشکی که از کیف های معمولی کوچکتر و از کیف مجلسی بزرگتر رو برداشتم.

بدین گونه من راحت ترین عروسی عمرم رو رفتم،

از اون جا براتون بگم که خانم های جوان اغلب با شکل های مثل هم،بینی های مثل هم ، و آرایش های مثل هم حضور داشتن.از همه بدتر کفش ها بود.با کفش های پاشنه بلند انقدر بد و زشت راه میرفتن که به جای خرامیدن شما به یاد راه رفتن اردک میافتادید،دلیلش هم این هست که ما در زنگی عادی خودمون از این کفش ها نمیپوشیم،وقتی برای چند ساعت میپوشیم نتیجه این میشه.