نامریی

یادمه از بچگی خیلی اجتماعی نبودم.به جز دوستان نزدیک و فامیل با کسی زیاد گرم نمیگرفتم.در عین حال یه ده تایی هم دوست نزدیک داشتم.یعنی دوست زیاد داشتم.الان که دارم مینویسم خودمم‌گیج شدم.نمیدونم بالاخره اجتماعی بودم یا نبودم.

حالا هم که پنجاه سالمه همیشه سرم به کار خودم هست.وقتی تو اتوبوس و تاکسی میشینم به بیرون نگاه میکنم .به آدما.گاهی به موبایلم.ولی همیشه احساس نامریی بودن دارم.شاید دلم میخواد نامریی باشم.چند ماه پیش تو مترو که خیلی هم خلوت بود.یه خانم تقریبا هم سن و سال خودم کنارم نشست.بی مقدمه شروع کرد از خودش بگه.پرستار یه خانم سالمند بود.که آلزایمر داشت.بعد یه چیزی درباره ابرو پرسید.فک کنم قیافه ام وحشتزده بود.چون زود تمومش کرد و رفت کنار نشست.بعد پشیمون شدم.شاید اون بنده خدا دلش گرفته بود.شاید دو کلمه حرف زدن با من حالش رو بهتر میکرد.بعدشم مگه از پشت کوه اومدی.خوبه سر کار رفتی.اینهمه با آدما سر و کار داشتی.

هفته قبل که میخواستم از منزل مادر برگردم دم در منتظر اسنپ بودم.

یه خانم بسیار خوشگل و مرتب میانسال اومد طرفم شروع کرد به گفتن از همسایه هاش که چقدر بی مبالات هستن و آشغال ها رو بیرون از سطل زباله میگذارن.منم هاج و واج با تعجب بهش نگاه میکردم.بعد ماشین رسید.عذر خواهی کردم و بطرفش رفتم.به راننده میگفتم شما آقای شمیرانی هستید.بنده خدا با تعجب گفت نه فلانی هستم.گفتم درسته.شمیرانی اسم‌کوچه است.کلی خندیدم.

بعد فکر کردم این چه اخلاقیه پیدا کردم.

نمیدونم.الان که خبرای وزارت تنهایی انگلیس رو میخوندم فکر کردم نکنه ما هم دچار این مشکل شدیم خودمون خبر نداریم.