سفر نامه تجریش

برای من از خونه تا میدون تجریش دقیقا یه مسافرت بود .

وقتی از پله برقی های میدون تجریش بالا میرفتم تو دلم به سازنده اش دستت درد نکنه

میگفتم والا ما کجا و بی وفایی.

وقتی به پله برقی چندم رسیدم و دیدم کار نمیکنه آه از نهادم براومد .

وای حالا چیکار کنم . با این زانوی نداشته چه جوری این همه پله رو بالا برم .

سرتون رو درد نیارم که رفتم ولی دقیقا شکل بالا رفتن پلنگ صورتی.

خوبیش به این بود که همه مثل هم بودیم.

خلاصه بعد از فتح این قله رسیدم به میدون و میدون تجریش همون میدون تجریش همیشگی بود .

کلی هم چرخیدیم و هیچ هم نخریدم .

البته دروغ چرا یه جا سوزن نخ کن خریدم که هنوز تستش نکردم .

تو مترو موقع برگشتن یه نوزاد دو سه ماهه بود که نق نق میکرد .

با با و مامانش هم باهاش بازی میکردن تا ساکت بشه.

اما مشخص بود گشنشه .

 از بس بدم میاد همه تو کار مامانای بچه دار دخالت میکنن هیچی نگفتم .

خلاصه ساعت 3 بعد از ظهر آش و لاش رسیدم خونه .

دقیقا همون پله برقی ها کارمو ساخت.