گوش واره

گوشواره همیشه برای من نمادی از زنانگی و زیبایی بوده و هست. پدر خدا بیامرزم همیشه با طلا و زیور الات زنانه مشکل داشت . مادرم هیچ وقت برای خودش طلا نداشت . همان یک حلقه را هم از بس استفاده نکرد گم شد. خواهرم هم نماد اطاعت و فرمانبری بود نسخه جوان شده مادر . او هم تا در منزل پدر زندگی میکرد هیچ نداشت . در خانه بهترین خورد و خوراک و لباسها فراهم بود اما زیور الات خیر. همیشه داشتن گوشواره برایم آرزوی دور بود . وقتی به سن نوجوانی رسیدم هر دو پا را در یک کفش کردم برای خرید یک جفت گوشواره . لازمه این کار سوراخ کردن گوشها بود که به سختی انجام شد . البته با دستگاه سوراخ کردم اما تا مدت ها چرک و خون بود که از گوش میامد . بسیار طول کشید تا این گوش دوباره برای ما گوش شد . برای خرید هم یک روز با مادر به طلا فروشی رفتیم . مادر سفارش کرد جلو پدر به  استفاده نکنم . اما منکه به حرف نبودم . راه خودم را میرفتم . بگذریم چه فریاد ها به پا شد و چند روز در خانه آشوب بود . اما من هم از جنس پدر پدر بودم . سرانجام حکم شد تا وقتی که گوشواره به گوش دارم جلو پدر ظاهر نشوم . از آنجا که هیچ پدری نمیتواند مدت طولانی با فرزندش قهر کند پدر به این نتیجه رسید که گوشهای مرا ندید بگیرد تا اقتدارش در خانه حفظ شود . تقریبا چند سال پیش بود که حساسیت پوستی به اوج خود رسید و بدلی که هیچ داغ گوشواره طلا هم به دل من ماندو هر وقت برای مراسمی به گوش میانداختم بعد از ساعتی مثل اینکه گو شهایم را گاز گرفته اند و از عقب میکشند. در نیمه های مراسم مجبور به دراوردن ان ها میشدم.تا رسید به عروسی چند وقت پیش. گوشواره های بدلی قدیمی را به گوش انداختم و دیدم ای دل غافل و با این ها مشکلی ندارم. از ذوقم از مریمی عزیز چند گوشواره سفارش دادم .حالا روز و شبم پای آینه (دروغ چرا خونه نیستم اما هر وقت که هستم ) جلو آینه از زن بودنم لذت میبرم . خدایا  شکرت .