شنا

یادمه 6 سالم بود . منزل یکی از بستگان که استخر داشتند میهمان بودیم.

قرار شد بچه ها برن داخل استخر برای آب بازی. 

 ما رفتیم و مشغول شدیم و بزرگتر ها هم کنار استخر نشستند به صحبت. 

 نمیدونستم که استخر شیب داره و هر چی میره جلوتر عمیق تر میشه . 

 مشغول شیطنت بودم و همینطور جلو میرفتم . یه دفعه دیگه پام به کف استخر نرسید . 

 هر چی تقلا کردم به بالا نرسیدم هی میومدم بالا و هی میرفتم . بزرگترا هم نمیفهمیدن . 

 یه دفعه دیدم یه نفر بغلم کرد و از آب بیرون آوردم . 

صاحبخونه متوجه دستای کوچیک من شده بود که به آب چنگ میزدم .

 همین شد که به حد مرگ از آب و استخر میترسیدم .

ولی عاشق شنا بودم .

به نظرم یه معجزه بود که ادما روی آب میموندن.

هرچقدر هم که بقیه سعی کردن شنا یادم بدن در اثر همون ترس مثل سنگ میرفتم زیر آب. 

خلاصه گذشت تا 40 سالگی . 

دیدم خیلی زشته که با سواد و بی سواد و حتی نوزاد ها بلدن شنا کنن و من نه . 

عزمم رو جزم کردم برای یادگیری شنا.

اولین قدم رفتن و ثبت نام برای شنای آموزشی بود . 

6 نفر بودیم . که شروع کردیم . 

چه معلم ماهی هم داشتیم . 

یادمه اولین بار با بازوبند بچه دوستم رفتم . 

معلممون یا عادت داشت یا رعایت سنم رو کرد و هیچی نگفت .

 خلاصه بقیه هفته ای  سه روز میرفتن من هفته ای 5 روز .  

خیلی با آب کشتی میگرفتم . انقدر که بعد از کلاس بیهوش بودم.

بعد که شنا یاد گرفتم فهمیدم تمام مشکلاتم برای همون ترسم بوده .با آب میجنگیدم .

درصورتی که باید باهاش همراه میشدم و میرفتم . در واقع باید از آب سواری میگرفتم .

خلاصه گذشت و با چه مشقتی شنا یاد گرفتم .

خیلی خوشحالم که به یکی از بدترین ترس های زندگیم غلبه کردم . 

 جالبه که انسان قدرت داره از ترس های غیر واقعیش برای خودش دیوار بسازه .