افکار

افکار مزاحم تا چشم منو دور میبینن هجوم میارن .

هر چی میخوای از دور وبرت پراکنده شون کنی باز هم نمیشه .

مثل یه گله اسب وحشی که رم کرده باشن از روت رد میشن .

شب ها همش کابوس میبینی. وقتی هم که بیدار میشی هیچی یادت نیست .

یه ذهن خالی. صبح همش فک میکنی کاش یه جای دیگه بودی.

همش غصه چیزای کوچولوی زندگی رو میخوری تا اون بزرگه یادت نیاد .

خیلی ملایم از پسر کوچیکه خواستم کلاس کیک بوکسینگ نره و رشته ورزشی شو عوض کنه .

برگشته با خنده میگه خوب مامان جان هیچ کس دوست نداره بچه اش کتک بخوره

اما من عاشق این رشته هستم .

دوست داری برم پینگ پونگ. گفتم حالا اون نه ولی والیبال و بسکتبال هم خوبه . میخنده .

اخه پسر جوان من تو چی میدونی که هر بار کلاس میری و برمیگردی من میمیرم و زنده میشم.

همه چیز در هم پیچیده است .

وقتی یه کم از خودم فاصله میگیرم میبینم من هستم که در خودم پیچیدم وگرنه کار دنیا داره به روال خودش پیش میره . خدا کنه زودتر گره هام باز بشه.