آتش

متأسفانه بسیاری از ما فکر می‌کنیم که اگر خودمان را به آتش بکشیم تا دیگران گرم شوند

چه انسان شریفی هستیم؛ در صورتی که اصلأ چنین نیستیم.

برای اینکه شرافت و مهربانی ما در درجه اول در مواظبت و مراقبت از خودمان است.

هر کسی باید اول مواظب و مراقب خودش باشد و احتیاجات و نیازهای خودش را برآورده کند

بعد امید داشته باشد که چون در همه زمینه‌ها بیشتر دارد آن را با دیگران بدون منت و انتظار سهیم و شریک باشد.

در فرهنگی زندگی می‌کنیم که گویی روزی که انسان خودش را هیچ و بی ارزش و بی اهمیت و ... بداند

و فکر کند که از همه کمتر است نشانۀ بزرگی و بزرگواری نیست.


این نگرش به هیچ وجه با هیچ نظام عقلی و منطقی و استدلالی و علمی و واقعی همخوانی ندارد.

بلکه نشان از جامعۀ آسیب دیده‌ای است که از شدت وحشت از دیگران به نفی و انکار خودش پرداخته است.


-دکتر هلاکویی