دلواپسی 1

اومدم بگم منم دلواپسم. ( جو گیر شدم). دلواپس یک نکته مهم.

من خودم تقریبا یه دونه بودم تو خونه . تا دلتون بخواد حساس.

(شما بخونید لوس)یعنی اگر کسی به اسبم میگفت یابو. اشکم در میومد.

یا اون یکی میگفت بالای چشمت ابرو دیگه طوفان به پا میشد .

این بود تا وقتی که به مدرسه رفتم . اوایل یه کم آبغوره میگرفتم . بعد دیگه عادت کردم .

اما خیلی بهم سخت گذشت .

حالا که 27 ساله ازدواج کردم و دوتا آقا پسر گل دمار از روزگارم دراوردن همه جوره

میتونم بگم یه کم پوستم کلفت شده .

با این حساب بچه های حالا که همه یه دونه هستن و اصلا قصد دوتا شدن ندارن

چه جوری میخوان حساسیت خودشون رو از بین ببرن.

البته احتمالا مثل من به مرور زمان روزگار براشون معلمی میکنه اما خیلی سخته .

حالا از کجا اینقدر دلواپس شدم .  چند تا ازهمکارا یه بچه ای هستن .

بعد هر وقت میایی ازشون انتقاد کنی نمیدونم چرا سر جریان میرسه به بچه شون .

جالبه که بچه هیچ ربطی به جریان نداره .

از کنار خود بچه هم که اصلا نمیشه رد شد.

مثلا یکی از همکارا تو یه روز شلوغ بچه شو اورده بود .

انصافا هم بچه فهمیده و خوبی داره . اما خوب به هر حال بچه یه دونه است .

وقتی خیلی حرف زد و مخل کار شد بهش گفتم خاله برو اون طرف بشین با کامپیوتر بازی کن .

این بچه انقدر کز کرد و ترسید  که از گفته ام پشیمون شدم .

هنوز هم با احتیاط با من سلام و احوالپرسی میکنه .

البته شاید لحن من هم یه خورده جدی بود ولی نه اونقدر.

حالا شما بگیر برو تا آخر. نمیدونم . حتما خودشون یه راهی پیدا میکنن.

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر

آری شود ولیکن به خون جگر