آدم ها به دو دسته تقسیم میشن. اونایی که واقعا میدونن چی میخوان. و اونایی که نمیدونن چی میخوان یا فکر میکنن میدونن. اونایی که میدونن مستقیم میرن به طرفش.یا میرسن که هیچی یا نمیرسن و دوباره تلاش میکنن.اونایی که نمیدونن خطرناکن. همش دنبال سراب میدون و یه طایفه رو گرفتار میکنن. بدون در نظر گرفتن استعداد و توانایی هاشون آرزوهای دور دراز دارن. میرن شکست میخورن سرگردون میشن و دیگر هیچ.
گاهی اوقات زمان و سعی و خطا لازمه تا کسی بفهمه واقعا استعدادش توی چیه و چی واقعا خوشحالش می کنه.
بخاطر همینه بعضی ها بعد از یک لیسانی یا فوق لیسانس میرن یک رشته دیگه می خونند یا پزشکان و وکیلانی که نویسنده میشن و ...
من هر سعی و خطایی رو وقت تلف کردن و هر شکستی رو تباهی نمی دونم. حتی یک روز هم از زندگی باقی مونده باشه ارزش داره که بگردیم و کشف کنیم چی واقعا خوشحالمون می کنه.
این که طرف سعی کنه و بفهمه اشکالی نداره.اما این که تو اشتباه سالیان سال بمونه و عمر و وقتش رو تلف کنه جبران ناپذیره.اون که دنبال میکنه با واقعیت ها طرفه.میگرده استعدادش رو پیدا میکنه و ادامه میده.اینجور آدم ها معمولا با یه بار سعی و خطا راهشون رو پیدا میکنن.ولی بعضی ها یه عمر دقیقا یه عمر دور باطل میچرخن آخر هم قبول نمیکنن بابا شما استعداد این کارو نداری.ول کن.
موافقم...اونم به اشد وضععععععع
والا به خدا.خودشونم نمیدونن چی میخوان میرن میافتن ته چاه بعد میگن چرا شما جلومون رو نگرفتید.