خاتمه

دیشب ختم اون مرحوم بود. بخاطر نزدیکی با همسر سابقش و بچه هاش تو اوج شلوغی به مرکز شهر رفتیم. اولین بار بود که مسجد این جوری میدیدم. مسجدش درست بود ولی آدم های توش انگار اومده بودن مهمونی. دسته دسته با هم وسط مراسم حرف میزدن . باز دسته ای به سمت دیگه میرفتن و با هم حرف میزدن. برای پسرم تعریف میکردم گفت شاید صندلی کم بوده. گفتم نه صندلی ها خالی بود. تو دلم یه کم غر غر کردم. حالا با متوفی مشکل دارید. به احترام مادرش که داره خون گریه میکنه ساکت بشینید .و فاتحه بفرستید. فقط مادر و خواهر بزرگش خیلی گریه کردن. بقیه هیچ. دلم گرفت. یه لحظه خودم رو جای اون مادر گذاشتم. تقریبا یک سالی بود که از پسرش پرستاری میکرد. با این که خودش هم نحیف و پیر بود. وقتی هنوز مادر نبودم خیلی راحت گناه فرزند رو به پای پدر ها و مادر ها هم مینوشتم. ولی از وقتی خودم مادر شدم دیگه نمیشد. شاید والدین هم دخیل باشن که هستند اما بیشتر وقت ها  هم انتخاب خود بچه هاست.

خدایا همه ما رو عاقبت به خیر کن و با رحمتت با ما حساب و کتاب کن نه با عدالتت.