که چی؟

من بیماری "که چی "دارم.حالا براتون میگم یعنی چی.

معمولا از اواسط پاییز شروع میشه. وقتی روزا شروع میکنه به کوتاه شدن.نور خورشید کم میشه. منم کم کم علاقه مو به انجام کارها از دست میدم.

مثلا میگم نقاشی بکنم که چی.خونه رو نظافت کنم که چی. برم بیرون که چی. ورزش کنم که چی. خلاصه همش از این حرفا.

تقریبا حالا دستم اومده که حالت که چی با نور آفتاب ارتباط داره .یعنی بهار و تابستون مثل باطری های خورشیدی فعالم. زمستون کم کم آماده میشم برم تو غار.

اگر حواسم باشه ورزش رو قطع نکنم و زندگی اجتماعی رو کنار نذارم احتمالا میتونم از پسش بر میبیام. متاسفانه امسال با گرفتاری های خونه مادر و آلودگی های هوا ذره ذره فعالیتم رو کم کردم. در نتیجه روز به روز بی انرژی تر و منزوی تر شدم.

از وقتی تو خونه نشستم شروع کردم به کار نقاشی روی پارچه و دکوپاژ. با شروع حالت افسردگی اونا رو هم کنار گذاشتم. خلاصه شیر تو شیر عجیبی شد . ذره ذره به دامنش افتادم.

حالا برای کسانی که موقعیت مشابه دارن میخوام بگم که به هیچ وجه از ورزش غافل نشید. اگر چیزی باشه که بتونه جلوی این سگ سیاه افسردگی قد علم کنه ورزش هست. نه ورزش حرفه ای .

اون که خیلی عالیه. همون روزی نیم ساعت پیاده روی. اگر با یه دوست بشه گه چه بهتر. اگر نشد تنها. معجزه میکنه.

حتما یه کار تفریحی داشته باشید.کاری که شادتون کنه . حتی اگی تایمش کم باشه.

منزوی نشید. حتما خودتون رو داخل گروه های اجتماعی داخل کنید. دیروز با اینکه حالم خیلی بد بود و از شدت سینوزیت چشمام باز نمیشد به مهمونی دوستان سابقم رفتم. وقتی برمیگشتم حالم خوبه خوب بود. همه فهمیدن با چه حالی رفتم و چه جوری برگشتم.

خلاصه هر کسی به دام این سک سیاه بیافته هیچ کس جز خودش نمیتونه به دادش برسه. آروم آروم داخل زندگیتون میشه و اطرافتون رو میگیره.

یه وقت به خودتون میایید و میبینید که ته یه چاه عمیق افتادید که نه کسی دستش میرسه کاری کنه و نه میتونه. پس تا کاملا فرو نرفتید به داد خودتون برسید.

من رفتم که شروع کنم. اول از پیاده روی.