حلوا

از قدیم عاشق حلوا بودم.ولی فرآیند طولانی و خسته کننده رو گاز بازدارنده بود.راستشو بگم یکی از دلایل دیگه اش هم این بود که یه بار با شوق و ذوق پختم مادر گفتن اه حلوا چیه آدم یاد عزاداری میافته.خلاصه دیگه نپختم.در راستای مبارزه با سگ سیاه تصمیم گرفتم شروع کنم به پخت و پز.دیروز ژله درست کردم.تو ظرفای قشنگ که بسیار مورد استقبال قرار گرفت.امروز نوبت حلوا بود.البته مشتریش هم احتمالا فقط خودم هستم.چه حلوایی هم شده جای شما خالی.حالا باید برم نان میکا بگیرم که راحت بشه خورد.واقعا شیرینی های ایرانی خیلی خوب و خوشمزه هستن.فکر کنم حلوا بخاطر گلابش توی مراسم عزا استفاده  میشه.

تصمیم دارم شیرینی پزی و آشپزی رو گسترش بدم.فکر کنم جزو کارایی هست که تا ایام پیری میشه ادامه داد.یه سفره رنگین چیزیه که بچه ها و نوه ها رو مشتاق خونه مادر بزرگ میکنه.حتی اگر بشه برم دوره فنی و حرفه ای ببینم.حالا گیریم که تو این فاصله 20 کیلو هم اضافه وزن پیدا کردیم.خوب بکنیم.مگه چیه.والا.این همه وقت ترسیدم خودمو محدود کردم.فرقی نکرد که.چند وقت هم اون جوری باشه.من میپزم بقیه هم خودشون میدونن.نخورن بخورن کم بخورن.

یه دوست خوب دارم که خیلی به فکرمه و تشویقم میکنه.چون ازم بزرگتره راهنمایی های خوبی میکنه.چند وقت پیش داشت میگفت که آشپزی رو کم کن به خودت برس.حالا میاد میخونه میگه وارونه کار میکنی.

قبلا نسبت به آشپزی حس بدی داشتم.علتش هم چاقی گل پسره.عذاب وجدان نمیگذاشت غذاها و شیرینی های خوشمزه بپزم.چون باعث چاقی بیشترش میشد.یه دورانی افتاده بودم به کیک پختن.انصافا هم کیک های خوشمزه ای میپختم.ولی گل پسر تو دوران بلوغ بود و خیلی چاق شد.منم بوسیدم گذاشتم کنار.

حالا دوباره شروع میکنم.گل پسر هم دیگه بچه نیست،خودش میدونه.باید این محدودیت رو بشکنم.در واقع حصاریه که خودم برای خودم درست کردم.

راستی یادم رفت بگم حلوا رو تو ماکرو فر درست کردم.خیلی راحت تر از گاز هست.البته حجم کمی رو میشه درستکرد.اما برای مصرف خونگی خوبه.