چه باید کرد

یه زمانی پسر دومی کوچک بود و به مهد کودک میرفت،البته چون شاغل نبودم برای بازی و آشنایی با بچه های دیگه میرفت چون برادرش به مدرسه میرفت،اونم خیلی دوست داشت بره.خلاصه موضوع این نیست.اون زمان یک خانم روانشناسی بود که مادر یکی از بچه ها بود و ماهی یک بار برامون جلسه میگذاشت.از تمام صحبت هاش این جمله شد یه جمله طلایی برای من."اگر کاری به خودش و اطرافیانش ضرری نمیرسونه مانع از انجامش نشید"اینو برای مادرایی میگفت که زیاد باید و نباید داشتن،همه چیز رو خط کشی میکردن.متاسفانه در تک بچه های امروز زیاد میبینیم،البته هستن والدینی که هیچ مرزی هم ندارن.خلاصه بگذریم.این جمله شد ملاک برای خط کشی بین باید انجام داد و نباید انجام داد.

یه روز یکی از دوستان داشت درباره یه دوست دیگه صحبت میکرد،دوستی از یک خانواده تحصیل کرده،مذهبی و محترم.یه پسر داشتن و یک دختر،برعکس دختر که همه چیز تمام و باهوش بود و هست،پسر نمیتونست به انتظارات خانواده پاسخ بده،اون جوری نبود،البته منم نمیدونم اصل جریان چی بود.پسر مبتلا به بیماری روحی شد،درسن 20 سالگی خودکشی کرد.

این مطلب برای یه خانواده معمولی فاجعه است،چه برسه به یک خانواده مذهبی،که پسر بزرگ خانواده از بالای ساختمان خو دش رو پرت کنه پایین .جلو چشم کسانی که شاید دوست نباشن.

چند روز پیش دوستم میگفت با این که چند سال از فوت این پسرگذشته ولی مادرش برای تولدش کیک میخره ، جشن میگیره،و در وقت غذا خوردن براش بشقاب غذا میگذاره.

مشاور نیستم،وقت دلداری دادن زبانم بسته میشه ، فقط میتونم دست طرف رو بگیرم ، پیشش بشینم و دوتایی غصه بخوریم.

خیلی فکر کردم که چی جواب بدم.همین جمله رو گفتم.اگر به کسی ضرری نمیزنه،عشقش رو ازش نگیرید.این خانم زندگی عادی داره،برای همسرش همسری و برای دخترش مادره.زندگی اجتماعی خوبی داره.پس نباید دلواپس باشیم.

خلاصه اومدم بگم با من مشورت نکنید،اصلا مشاور خوبی نیستم.