حکیم باشی

خدا رحمتش کنه.یه دکتر عمومی داشتیم تو محلمون.تقریبا همه فن حریف بود.همیشه برگه های آزمایش رو اول پیش اون میبردیم.با دقت میخوند.برامون توضیح میداد.بعد اگر لازم بود یه داروی ملایم میداد.یادمه رفته بودم پیش یه دکتر روماتولوژ.برای ورم زانو.البته حدودا ده سال قبل.دکتر یه آزمایش داده بود چندین صفحه.وقتی بردم پیشش گفت چقدر آزمایش.مگه برای زانو نرفتی.گفتم چرا.گفت پس اینا چیه.وقتی آدم وارد یه خونه میشه میره همون قسمت که کار داره.نمیره کل خونه رو بگرده که.اون موقع زیاد نمیفهمیدم چی میگه.این چند سال که بخاطر مادر دکترهای زیادی رفتیم تازه میفهمم جریان چیه.چند سال قبل مادر رو بخاطر لرزش دست بردیم پیش یه دکتر مغز و اعصاب.تا دید دست مادر میلرزه نه آزمایش اضافه انجام داد نه چیزی.خیلی سریع گفت پارکینسون.دارو میدم اگر نخوری مثل محمدعلی کلی میمیری.اونم جلو بیمار و همراهانش.داروها رو گرفتیم و دادیم.مادر تا دارو میخورد طاقباز در تختش میخوابید و به سقف نگاه میکرد.حتی حرف هم نمیزد.دوباره به دکتر مراجعه کردیم گفت همینه که هست.باید بخوره.یه هفته به زور به خوردش دادیم.دیگه طفلک التماس میکرد.میگفت حالم خیلی بد میشه.شروع به پرس و جو کردم و یه دکتر دیگه پیدا کردم.اونم مغز و اعصاب بود.بسیار مهربان و دقیق.کلی آزمایش روی مادر انجام داد.از نشستن و بلند شدن و راه رفتن.نوار مغزی.آخر هم تشخیص ضعف اعصاب داد.گفت شاید در آینده تبدیل به پارکینسون بشه شاید نشه.خدا رو شکر با داروهایی که داد حال مادر بهتر شد.خلاصه که بعضی دکترها ذاتا دکتر هستن.با دیدن علایم و مشاهدات شخصی خودشون به نتیجه درست میرسن.بعضی ها هم با گرونترین مطب ها و دک و پز ها چیزی بارشون نیست.تشخیص این ها هم زیاد سخت نیست.کافیه به نشونه ها توجه کنید.