مینیمالیسم

چند وقتی هست که به مبحث مینی مالیسم علاقه پیدا کردم.چند تا پیج هم هست که دنبال میکنم.دو تا دوست ثروتمند دارم.سعی میکنم باهاشون خرید نرم.یکیشون هی میخره،هی میخره،ارزون و گرون هم براش فرقی نداره.من از دستش خل میشم تو فروشگاه ها.یه بار با هم کیش رفتیم.توبه کردم.

یعنی حال تهوع بهم دست داده بود از بس قروقاطی خرید.بعد هم سر فرصت اونا رو به اطرافیانش هدیه میده.چون دو تا عمر باید داشته باشه تا بتونه همه رو استفاده کنه.

دوست دومم همسرش بازاری هست.چیزای گرون میخره.مانتو بالای ۱ تومن.هنوز طلا و جواهر.با اونم خرید نمیرم.خوفم میگیره از قیمت های خریدش.

اما من عاشق بازیافت و باز طراحی هستم.خنده داره ولی بعضی وقتا با لوازمی که میخرم گرونتر از خرید وسیله و لباس نو در میاد.ولی عاشقم دیگه.

بریم سراغ مینی مالیسم.من از اون اول یه کمی مینی مالیست بودم.چه اون وقت که اوضاع مالی خوب بود.چه حالا که کل ملت نشستیم ته دیگ.یعنی از خرید بدون این که وسیله ای رو لازم داشته باشم اجتناب میکردم.اما گاهی وقتا خودم رو گول میزدم که فلان لباس یا وسیله برام لازمه.

ولی الان یه وضعی شده که لباس های قبلی رو نمیتونی راحت بدی بیرون.چون احتمالا سال آینده نمیتونی جایگزین کنی.به نظر میاد ما بصورت تحمیلی مینی مالیست شدیم رفت.یعنی دیگه برامون انتخاب نیست اجباره.خوب معمولا چیزهای اجباری هم خیلی قابل دوست داشتن نیست.در واقع منتفی میشه.

خداحافظ مینی مالیسم.