مصیبت

نمیدونم تو خانواده شما هم اینجوریه یا ما غیر عادی هستیم.هر وقت یه مصیبت یا گرفتاری بزرگی برامون پیش میاد تو خودمون فرو میریم.هر کدوم به تنهایی بار غصه مون رو به دوش میکشیم.وقتی پسر بزرگه رفت سربازی جاش تو خونه خیلی خالی شد.همسر پناه برد به کارش.منم حتی جمعه ها هم شیفت میرفتم که تو خونه نباشم.پسر کوچیکه خیلی بداخلاقی و لجبازی میکرد.منم فقط بهش میگفتم سر به سرم نذار حوصله ندارم.

دیشب اعتراف کرد شب ها روی تخت برادرش میخوابیده که بوی اون رو داشته.چقدر دلش تنگ بوده.منم که نفهمیدم.هی.زندگیه دیگه.معلوم نیست دیگه چی میخواد یادمون بده.

فک کنم ما ایرانی ها دیگه جایی برای یادگیری نداریم.تو یه فیلم آخر زمانی یه سری راهب نشسته بودن که آب بیاد ببرتشون.الان تو ایران اینجوری شدیم.چهارزانو نشستیم کرونا بیاد ببرتمون.نه دولت دلسوزه نه ملت.فک کنم خان آخره.