بارگاه

یه روزی ثروتمندان برای تفاخر مقبره های گران و حتی از این سرپوشیده ها داشتن.یکی از خاله های مادرم از این مقبره ها داشتن،کلید داشت و درش بسته میشد.کلید رو هم فقط برادر زاده هاش داشتن،دایی مادر هم همون جا دفن بود.ما هر وقت میخواستیم بریم براشون فاتحه بخونیم چون کلید نداشتیم و حوصله دنبال کسی گشتن رو هم نداشتیم از پشت در فاتحه میخوندیم،نه خاله جان و نه دایی جان هیچ کدوم بچه نداشتن،برای همین دلمون میخواست بهشون رسیدگی کنیم که نمیشد.مزار پدر خیلی اتفاقی و شاید کمی پارتی بازی جای بسیار خوبی هست.دو طبقه ویلایی،کنار درخت ها،هر بار میریم سر بزنیم گنجشک ها مشغول جیک جیک کردن،خلاصه جای خوبیه.وقتی پدر همسرم فوت کرد به همسر پیشنهاد کردم یه دوطبقه ویلایی شیک برای خودمون بخره،چون تا وقتی که عازم سفر میشیم این ها همه پر شده و ما باید در قبرهای چند طبقه نزدیک قم دفن بشیم.بچه ها حوصله شون نمیرسه تا اون جا بیان،غریب میمونیم.همسر نگاه عاقل اندر سفیه کرد و رد شد.حالا فکر کن آدم کرونا بگیره،از این درد بمیره،بعدجسدش رو تحویل ندن،ببرن یه جایی دفن کنن و احتمالا آهک بپاشن.در چین همه رو میسوزونن که احتمال آلودگی نباشه.حالا خوشحالم که قبر نخریدیم،گرچه با پولش طلا و دلار هم نخریدیم،در نتیجه شدیم خسرالدنیا والاخره.