بافتن

اون روزها که جوان و جاهل بودم،عاشق و کشته مرده دکتر شریعتی بودم.تمام کتاب هاش رو خونده بودم.مخصوصا کتاب هایی مثل کویر و یکی دیگه که حالا اسمش یادم نمیاد.یه چیزی تو مایه های نوشته های تنهایی.خلاصه .یه جایی نوشته بود تو زندان انفرادی هیچ کاری برای انجام دادن نبود.نماز میخوندم و در حال سلام دادن میدیدم که تمام مسلمانان تمام انسانها و تمام موجودات با من هستن.

یه کار دیگه هم که زندانیان انفرادی انجام میدادن قدم زدن و شمردن موزاییک ها بود.

اینروزها که اجبار به خانه نشینی هست بافتن نجات دهنده روح و ذهنم شده.همین که میشمارم ۶ تا از زیر،۶ تا از رو،باعث منظم نگه داشتن ذهن و روحم میشه.

از من به شما وصیت.بافتن یاد بگیرید.هم با قلاب هم با میل.میدونم همیشه ویروس نیست.ولی بارها شده به دلایل مختلف مجبور به خانه نشینی شدیم.حداقل عقل و روحمون سالم بمونه.