حال گل در چنگ چنگیز مغول

پست تلخی هست.اگر دوست ندارید نخونید لطفا.

چند وقتی هست ننوشتم.راستش حال خوبی نداشتم.دو ماهی بود که بعدازظهر ها تب میکردم.ضعف داشتم.بی حال بودم.اغلب سرگیجه داشتم.تا چنروز قبل که صبح با حال تهوع و سرگیجه شدید از خواب بیدار شدم.فشارم ۹ و نیم روی ۵ و نیم بود.دیگه چاره ای نبود به جز دکتر .با این که خیلی از رفتن به مطب دکتر میترسیدم  دیگه چاره ای نبود.با کمک همسر رفتیم دکتر.اون جا تشخیص عفونت گوش میانی دادن.وعفونت شدید سینوس هاآنتی بیوتیک قوی با دوز بالا تجویز شد.از وقتی قرنطینه شروع شد بخاطر ضدعفونی با وایتکس و الکل کمی حساسیت ریوی پیدا کردم.عادت ندارم کسی رو نفرین کنم.ولی دیشب وقتی بوی دود تو هوا بود و نفس کشیدن رو مشکل کرده بود همه مسببینش رو نفرین کردم.از خدا خواستم همه شون رو با کرونا ببره.برای یه لحظه نفس کشیدن بجنگن.من که یه حساسیت خفیف داشتم دیشب خیلی اذیت شدم.فک  کنید اونا که کرونا دارن چی کشیدن.اون بی شعورهایی که فقط به خودشون فکر میکنن.اون احمق هایی که فکر میکنن جوان هستن و رویین تن.همه شون بگیرن و از بین ما برن.شاید دنیا محل بهتری برای زندگی باشه.فقط ای کاش کرونا دست از سر کادر درمان برمیداشت.برای کشور ما این ها گنج هستن.شما میدونید تا یه کادر درمان  تربیت بشه چقدر طول میکشه؟