مادری

یه مطلبی بیخ گلوم چسبیده ولم نمیکنه.در واقع تجربه است.میخوام با شما در میون بذارم.

یه دوستی دارم اصالتا ترک هست.ولی به دنیا اومده و بزرگ شده تهران.سه تا پسر داره.از همسرش تقریبا جدا شده.روی پسرها کنترل کامل داره.همش هم تو خودشون هستن.یعنی پسرها دوست صمیمی ندارن.مخصوصا روی پسر بزرگه.

پسر بزرگه حدودا ۳۵ سالشه.دو بار ازدواج ناموفق داشته.دو بار تو کارش ورشکست شده.اون دو تا دختر و شریکای قبلیش دشمن خونیش شدن.یعنی تبربرداشتن به ریشه این پسر بزنن.ازش پرسیدم چرا انقدر پسرت دشمن داره؟

در واقع پرسیدم که بره دنبال جواب.

ورد زبان این مادر این هست:من بهترین دوست بچه هام هستم.

نمیخوام روش مادری کردن رو نقد کنم.هر مادری سعی میکنه بهترین کار رو برای بچه هاش انجام بده.ولی به شیوه خودش.شاید بهتر از این بلد نیست.اونم آدمه.

حالا برم سراغ خودم.سالیان سال با پسر بزرگم مشکل داشتم.با چهارچوب و معیارهایی که از قبل تعیین کرده بودم همخوانی نداشت.تو قالب ها جا نمیگرفت.وقتی فشارش میدادم از اونطرف بوم میافتاد.چقدر دکتر رفتم.

نتیجه تمام این کشمکش ها این شد که یاد گرفتم:

من بچه بدنیا آوردم چون تصمیم خودم بود.چون دلم میخواست لذت بچه دار شدن رو بچشم.چون ازش لذت بردم.از تمام شب بیخوابی ها و خنده هاش.از تمام بازی هایی که دوتایی انجام دادیم.حالا نمیتونم منتش رو به سر بچه ام بذارم.تصمیم گرفتم سر کار نرم و بچه ام رو بزرگ کنم.بازم تصمیم خودم بود.شاید بچه ام ترجیح میداد یا مادر شاغل ولی شادتر داشته باشه.نپرسیدم ازش.

خلاصه که مادری کردم لذتش رو بردم حالا هم نشستم نتیجه رو میبینم.خدا رو شکر بچه های سالمی هستن.نمیگم دکتر و مهندس شدن؛مخترع هم نشدن،استاد دانشگاه هم نیستن.ولی بچه های من هستن.

راه مادری محبت بی قید و شرط هست.