احراز هویت

یادم رفت براتون از پذیرش بیمارستان ابن سینا بگم.بیمار کرونایی بستری نمیکردن.دو ساعت طول کشید.چون تب داشتم و تک سرفه مشکوک به کرونا بودم.البته اون زمان هنوز کرونایی ها دل درد نداشتن وگرنه محترمانه از در بیمارستان بیرونمون میکردن.اول یه دکتر اومد برای معاینه.کلی ضربه های محکم به همه جام زد.پشت ریه.کلیه.خلاصه.بعد که رفت به پسر بزرگه گفتم دکتر کلی منو زد..گفت سزای بیماری که یکسال بعد میره دکتر همینه.باید زدش.کلی  دلگرم شدم.بعد سی تی از ریه گرفتن.دوباره اسمم رو خوندن تا برم ویزیت بشم.رفتم تو اتاق دکتر.پرستار گفت نوبت شما نیست.نوبت خانم زاهدی هست.گفتم منم.گفت نه نوشته سن ۵۴ سال.گفتم خودمم .۵۴ سالمه.مشکوک نگاه میکرد.با اون حال خراب مجبور به احراز هویت بودم.تا قبل از بیماریم به این مشکل برنخورده بودم.احتمالا بخاطر لاغری هست.خیلی ها وقتی میبینن منو به حالم حسرت میخورت.از بس همه عزای چاقی میگیرن. عزیزان سلامت باشید.حالا چاق یا لاغر چه فر قی میکنه.مهم سلامتیه.لاغری با بیماری به چه درد میخوره.هیچ وقت خودم رو زیبا نمیدونستم.کلا با مقوله آرایش هم کاری ندارم.دوستان خارج نشین برام لوازم آرایش میارن که به دوستانی که مورد استفاده دارن هدیه میشه.ابرو هم که براتون گفتم پاچه بزی.خودم برمیدارم.از بند هم خبری نیست.گاهی موهای درشت رو با موچین میکنم.البته بخاطر تنبلی تو این کارها لیزر کردم.نمیدونم چرا از زمان شیمی درمانی پشت موهام کم شده.رشدش زیاد.گرفتار شدم.ماهی یه بار دست به دامن آرایشگرم هستم.ایندفعه پسر بزرگه گفت میزنم با ماشین بشی عین کیتی پری.اگر زدم میام براتون میگم شکل کیتی پری شدم یا شکل اصغر قاتل.