مبارزه

ابن دفعه که برای شیمی درمانی رفته بودم یه مطلب جالب فهمیدم.اون جا همه بیمارها حواسشون به هم هست.وقتی سرم یه نفر تموم میشه بغل دستی اش خبر میده به پرستار.در صورتیکه شاید اصلا حرف نزنن با هم.یا اسم همدیگه رو ندونن.معمولا هم آدم ها همون آدمهای قبلی نیستن.یا به آخر مبارزه شون رسیدن و شیمی درمانی شون تموم میشه.یا نیمه تمام رها میشه و به آخر خط نمیرسن.یه خانمی با همسرش اومده بود.خیلی سخت راه میرفت و همسرش کاملا در بغل گرفته بودش.بعد هم به پرستار گفت یه اتاق تکی به من بدید حوصله حرف زدن با کسی رو ندارم.در صورتی که کسی جون نداره بخواد حرف بزنه زیر سرم.معمولا داروهای ضد حساسیت میزنن که خواب آوره.بعد که رفت تو اتاق از اول تا آخرش حرف زد با همه.مطلب جالب این بود:داروهای شیمی درمانی سخت گیر میاد.سوزن  مخصوص پورت هم همه جا نیست.ولی بیمارها و همراهانشون که میان میگن اضافه دارو باشه برای بقیه بیمارها.گاهی داروها کامل مصرف نمیشه و میمونه‌نگه میدارن تو یخچال برای بیمارانی که دارو نتونستن تهیه کنن.دفعه سوم که رفتیم سوزن پورت نداشتیم.برامون زدن تا دفعه بعد بیاریم.گرفتیم و دفعه بعد که رفتیم تحویل دادیم.خلاصه که یه جورایی جالبه.این همه همدلی‌.