من آمده ام وای وای...

سلام.برگشتم.اون هفته که شیمی بود طبق معمول درد و ناراحتی هم بود.خدا رو شکر گذشت.البته یه سری اشکالات عجیب و غریبی هست.مثلا پاهام از زانو به پایین آتش به اختیار شده.هر طرفی دلش بخواد میره.منم نمیدونم کجا میخواد بره.والا.وقتی پایین میریم برای پیاده روی همسر رو سفت میگیرم. وگرنه باید از لای بوته ها پیدام کنه.دست ها هم سر انگشت هاش بی حس هست . هر وقت چیزی رو برمیدارم آنچنان پرت و پلا میشه که اطرافیان سپر دست میگیرن.در واقع ترجیح میدن من همون بافتنی و قلاب بافی کنم و دست به وسایل دیگه نزنم.وقتی هم که از روی مبل میخوام بلند بشم به قول همسر یه تک چرخ میزنم بعد صاف میشم.خلاصه اینا هست ولی خدا رو شکر درد ندارم.تا بعد هم خدا بزرگه.