آن سوی پرده ۵

چرخ روزگار گشت و گشت.بعد از یکسری گرفتاری که برای خانواده پیش اومده بود که خدا برای هیچ کس نخواد پدر مریض شد و در بیمارستان بستری شد .متاسفانه بیمارستان با وجود خصوصی بودن بسیار بد بود. ده روز بستری بودن و بعد مرخص شد .چند روز بعد در منزل فوت شد. با توجه به گرفتاری های قبلی خانواده،بعد فوت پدر و تنها شدن مادر حال خیلی بدی داشتم.خونه مون با منزل پدری فاصله زیادی داشت.نه اون جا رو میتونستم ول کنم نه خانواده و پسرای خودم.دومی تازه رفته بود کلاس اول.روزای اول که از مدرسه برمیگشت دم در منتظرش بودم.میخندیدم و سلام میکردم. ازش درباره مدرسه میپرسیدم  .یه لیوان کوچولو بهش شربت میدادم و میبوسیدمش.خلاصه که با هم خیلی جیک جیک و گیگیلی میکردیم.بعد از فوت پدر بیشتر وقت ها منزل مادر بودم. به پدرش سپرده بودم که حتما موقعی که از مدرسه میاد برو جلو در به استقبالش .اونم میرفت. بعد از چند روز پسرم دم در به گریه افتاده بود .میگفت چرا مامان نمیاد.خلاصه که دلتنگی بیداد میکرد. دیگه اینو که گفت انگار فرو ریختم. خلاصه کارم به روانپزشک کشید.این دکتر که خدا حفظش کنه هر جا که هست بیشتر رواندرمانی میکنه تا پزشکی.بهم گفت بعد از این همه فشار حالت شما طبیعی هست.بین ۶ تا یکسال طول میکشه تا آدم سوگوار به حال طبیعی برگرده.بعد هم خواهر و مادرتون هم خدایی دارن‌ قرار نیست همه فشارها بر دوش یه نفر باشه.یه قرص هم داد برای همون شش ماه تا مصرف کنم. برای فوت پدر خودم رو خیلی مقصر میدونستم.براتون میگم چرا.

ادامه دارد...