معاشران گره ز زلف یار ...

خوب،جونم براتون بگه،این مدت کرونا،عادت کردیم به گوشه گیری،عدم معاشرت.تا بلکه از شر این ویروس منحوس در امان بمونیم.هر چند که یکبار دلتا گرفتیم.

هفته قبل تو گروه دوستان ،یکی از دوستان زده که سعیده خانم کرونا گرفته،بیمارستان بستری شده.

حالا سعیده کیه،یکی از دوستان نزدیکمون،دبیر بازنشسته،مسن،دخترش هم مهاجرت کرده،با همسرش تنها هستن .

بعد از غش و ضعف و کلی ترسیدن،مشخص شد منظور دوستمون یکی از دوستان دور هست که جوانتر هستن.و خدا رو شکر حالشون خوب شده و به منزل برگشتن.

همین تکان اولیه باعث شد فکر کنم من که دوستانم همه نزدیک هستن،چرا نمیرم بهشون سر بزنم،از خونه بیرون بکشمشون.

از شنبه شروع کردم به قرار گذاشتن. دوست عزیز شنبه ای،موقع برگشتن ،یه ساک پر از خرما و نونی که خودش پخته بود بهم داد.یکساعت راه رفتیم و حرف زدیم.اندازه یکسال به عمرمون اضافه شد.

دوست یکشنبه ،با وجود سردی و سوز هوا،بازم هم یکساعت راه رفتیم، موقع برگشتن،جیب هام رو پر از پسته کرد.

دوست سوم،روز دوشنبه،آماده بود منو ببره داخل منزلش که قبول نکردم،باز هم یکساعت پیاده روی کردیم و گپ زدیم.

برای فردا باز هم با دوست دیگه ای قرار دارم.

تا جایی که پای رفتن دارم،به این قرار ها ادامه میدم.

نمیذارم کرونا،شعله عشق و محبت رو خاموش کنه.ماسک میزنیم و معاشرت میکنیم. شاید فردایی نباشه.