چرا کربلا؟

یه وقت یه انسان بسیار عزیز،توصیه خوبی بهم کرد.من از اون آدما بودم که ذاتا قاضی بدنیا میان.دایما در حال سبک سنگین کردن آدم ها و کاراشون بودم.قضاوت میکردم.طبیعتا ملاک سنجش هم خودم بودم و عقایدم.این دوست عزیز توصیه کرد:

عشق آدم ها رو ازشون نگیرید.

این یعنی چی؟

من عاشق این هستم که سالی یکبار به کیش برم،بشینم کنار دریا و برگردم.همین حال من رو خیلی خوب میکنه.

دوستم پرسید کیش که میری خرید میکنی؟گفتم نه.گفت شنا؟گفتم نه،پرسید پس چیکار میکنی.

فکر کردم خوب راست میگه بنده خدا.من اون جا هیچکار نمیکنم.فقط نفس میکشم.ساعت ها کنار دریا میشینم.

رفت و آمدها رو نگاه میکنم.از رنگ ها لذت میبرم،و همین باطری منو شارژ میکنه برای یکسال.

حالا یه عده با شمال این حس رو دارن،یه عده با مشهد،یه عده با کربلا.

به جای این که یه فکری برای جاده ها و ماشین ها بکنیم،میگیم چرا مردم میرن کربلا.

پدر دوست گل پسر از اون آدمهایی هست که عاشق امام حسین و کربلاست.هر وقت که بتونه میره،شاید ماهی یکبار.

یه ماه پیش تو مشهد ماشین بهش زد و حسابی مشکل پیدا کرد.خوب سنش هم بالاست.

پسزش گفته خوب شد. شاید اینجوری دیگه نره سفر.گفتم بنده خدا اون جا که چیزیش نشد.این جا تصادف کرد.این همه رفت کربلا اومد یه خط بهش نیفتاد.

خلاصه،حالا یه مینی بوس که میخواستن برن کربلا تو ایران تصادف کرده،میگن چرا مردم میرن کربلا،نرن.

آخه بابا این بنده های خدا اگر میرفتن عروسی یه شهر دیگه و میمردن یا لت و پار میشدن،اشکالی نداشت،اما چون میخواستن برن کربلا،نرن.

منطقمون لنگ میزنه اساسی.من گزیده جاده و سفرم.ترجیح میدم اصلا تو جاده ها تردد نکنم.سفر هم هوایی که اگر افتاد کار تموم بشه.دست و پا شکسته تو تابوت آهنی گیر نکنم.ولی نمیگم مردم نرن سفر.خوب دوست دارن برن.

اتفاقا اگر قراره تصادف بشه،اگر قراره تو جاده بمیرم،مثل خیلی از آدمای دیگه که تو جاده شمال و جنوب میمیرن،چه بهتر که با عشق امام حسین بمیرم،با شوق دیدارش لت و پار بشم،

گر بیایی دهمت جان

ور نیایی کشدم غم

من که بایست بمیرم

چه بیایی ، چه نیایی