سه شنبه

از اول هفته  در محیط کار بوی تعدیل نیرو و کم شدن ساعت کاری میامد. ساعت کاری ما خیلی طولانیه .

خوب برای آقایون خوب بود ولی برای ما خانم ها واقعا کشنده است .

البته من چون مدیریت یه قسمت رو داشتم فکر نمیکردم شامل من هم بشه .

وقتی نامه اومد منم  از خدا خواسته خودمو جزو بقیه جا زدم . بعد از طرف مدیر احضار شدم که شامل شما نمیشه .

از اون جایی که خیلی از محیط کار دلم پر بود با خواهش و تمنا خودمو نیمه وقت کردم . یعنی سه روز در هفته برم سر کار. میدونم که در این صورت حقوقم نصف میشه که سخته. از مدیریت برکنار میشم که اون هم سخت تره .

اما در این سال ها تبدیل یه یک رباط شدم . رباطی که بیش از حد مسولیت قبول میکنه . با کارم زندگی میکردم .

دیگه میخوام بس کنم . من واقعی این نیست . زندگی من خودمم . خودی که گم کردم خیلی وقته . 

انقدر خسته هستم که یادم نمیاد چه جوری بودم . یک شنبه اولین روزی بود که تو خونه بودم .

بعد از پختن غذا رفتم استخر .

چون نمیدونستم ساعت کاری یک ساعت دیرتر شروع میشه به جای تو خیابون موندن خودمو رسوندم به یه کتابخونه و نشستم کتاب خوندم .

میخواستم گریه کنم از خوشخالی . چقدر تو این سالها به خودم بد کردم .

محیط کار از من یک هیولا ساخته بود. ولی من که این جوری نبودم .

خلاصه بعد هم استخر و آبتنی کردن در حوضچه اکنون . جای شما خالی. خیلی خوش گذشت.

کم کم داره یادم میاد کی بودم.