عشق و حقیقت

عشق برازنده حقیقت است

مفهوم عشق را با حاکمیت ثروت نمی توان درک و تجربه کرد.

ما برای دریافت عشق و توجه از دیگران، نمی توانیم از ابزاری جعلی مانند ثروت و موقعیت استفاده کنیم.

اگر کسی خود را به ثروت فروخت، تاوانش را در آینده ای نه چندان دور، در فرزندانش، در کاهش میل و احساساتش، در احساس گناه و ملامت خود و صدها بیماری و اختلال دیگر خواهد پرداخت و شما گمان نکنید که مکانیزم باور به شخصیت غیر از این است.

احساس رضایت باطنی و پردوام از خود، در گرو صداقت و عدم بازی های نمایشی شخصیت است. هر شخصیتی و بازی روانی، مانند فیلم های سینمایی، پشت صحنه ای نیز دارد!

هر صحنه ای پشت صحنه ای دارد، صحنه ها موقتی اند، اما پشت صحنه ها همیشه با ما هستند. واقعی ترین هنرپیشه ها آنهایی هستند که خود اصلی شان را همیشه بازی کنند. ما انسانها چون خودمان را و عظمت خودمان را تجربه نکرده ایم، متوصل به بازی شخصیت می شویم که جنسی بنجل و جعلی در برابر جنس حقیقی است.

اینکه دیگران از ما راضی باشند و رضایت خود ما مهم نباشد، بدبختی کمی نیست.

نظر دیگران تا اندازه ای در زندگی ما نقش بازی می کند که حتی دختر و پسری را که برای ازدواج انتخاب می کنیم باید نیازهای روانی اطرافیان را نیز تامین کند!

دیگران هم باید به به و چه چه بگویند. به به چه مرد باشخصیتی انتخاب کرده ای! فلانی شوهرش نفوذ دارد! همیشه در دبی و ترکیه هستند! آیا خوشبخت هم هستند!؟
دغل در عشق، عدم عشق را در چشم های فرزندانشان شاهد خواهند بود!
فرزندی که از نطفهء انسان جعلی به وجود آمده باشد، فرزندی که حاصل عشق واقعی نباشد، ارتباطی که حب و بغض در آن حاکم باشد، رودیست که به طرف خشکی حرکت می کند.

عشق برازندهء حقیقت است نه دغل و ریا و تزویر... واقعی، واقعی را ملاقات می کند و غیر واقعی، غیر واقعی را.

قاسم سلطان