به آنها پدر و مادر خوب نمی گویند !

پدر و مادرهای امروزی به اشتباه تصور می کنند اگر از زندگی و روابط همسری خود بزنند و تمام توجه را معطوف فرزندان کنند و حتی کوچک ترین مسائل فرزند را مدنظر قرار دهند و نسبت به آن حساس باشند، به آنها می گویند پدر و مادر خوب!

ولی آنان کلید تربیت را گم کرده اند و این مسیر تربیت، پایانی جز والدین بدهکار و فرزندان طلبکار ندارد و اگر والدین قسمتی از این تلاش و توجه را صرف خود نکنند، دیگر سهمی از انرژی برای انجام وظایف زناشویی به آنان تعلق نمی گیرد و همه انرژی روی فرزندان متمرکز می شود.

تمرکز روی کودک باعث بالا رفتن سطح توقع فرزند شده و وقتی کودک بفهمد در مرکز توجه قرار دارد، خودخواه بار می آید و این امر، فرصت پویایی شخصیت را از فرزند می گیرد و این موضوع در خانواده های تک فرزند بیشتر دیده می شود.

اگر در برهه خاصی روی شخصیت کودک کار نشود به شخصیتی ایستا و منفعل تبدیل می شود؛ شخصیتی که تحمل آن برای خود فرزند و حتی والدین قابل قبول نیست!

زن و شوهری که فرزند را حلقه اتصال خود بدانند و یکدیگر را به خاطر فرزند تحمل کنند یا حتی به زبان بیاورند که فقط به خاطر بچه با تو مانده ام درروزگار ما بسیار زیادند.

این نوع زن و شوهر ها بیشتر از آن که در پی خوشبختی خود باشند، به دنبال بدبختی های خود می گردند و از این که برای خود نمی توانند کاری کنند، خوشبختی گمشده خود را در فرزندان جستجو کرده و بیش از حد روی درس خواندن و موفقیت تحصیلی و شغلی فرزندان تاکید می کنند که این هم برای زن و شوهر و هم فرزندان اضطراب زاست.

شهریار محرز