مترو

امروز صبح بر خلاف همیشه که در انتهایی ترین نقطه واگن خانم ها سوار میشدم ،

اولین قسمت سوار شدم که چسبیده به واگن آقایون بود.

قبل از ایستگاه میدان آزادی یه خانم جوان بلند شد و در بین واگن ها رو قفل کرد که ایستگاه بعدی

آقایون داخل واگن خانم ها سوار نشن. متاسفانه تو ایستگاه آقایون از درب خانم ها وارد شدن و

تذکرات مسئول مترو هم افاقه نکرد.

فقط دوتا خانم ایستاده بودن و بقیه آقا بودن . انصافا آقایون کاملا به هم چسبیده بودن

و یه حریم بین خودشون و اون دوتا خانم ایجاد کرده بودن.

 فقط کافیه دوتا مرد بیمار باشن تا کاسه و کوزه سر همه آقایون بشکنه . دلم میسوخت

برای مردایی که فقط به خاطر یه وجب جای ایستادن اینهمه سرزنش میشن.

خانم ها اعتراض میکردن و بعضا با الفاظ بدی اعتراضشون رو بیان میکردن .

البته خانم ها هم حق داشتن. وقتی گیر همون دو تا مرد مریض افتاده باشی نمیشه توقع دیگه ای ازت داشت .

کاش میشد با هم مهربانتر باشیم . کاش میشد آقایون همه رو به چشم بستگان خودشون ببینن و

با هم مهربان باشم و خانم ها هم همینطور.

 به نظر شما چطور میشه مهربانی رو در جامعه ترویج بدیم .

یادمه یه بار پسر بزرگه با دوتا از پسرای همسایه مشکل پیدا کرده بود

. همه 8 ساله بودن . خلاصه کار داشت به جاهای باریک میکشید.

هر سه تا رو جمع کردم و براشون از محله های قدیم تعریف کردم

. گفتم قدیما بچه محل بودن یه مسئله ناموسی بود .

لزومی نداشت همه با هم دوست باشن و رفت و آمد کنن اما اگر بچه محل بودن یعنی پشت هم بودن .

 ادم غریبه حق نداشت به یه بچه محل توهین کنه یا به دخترا شون نگاه چپ کنه .

شما هم بچه محل و همسایه همدیگه هستید . اگر هم اختلاف عقیده دارید داشته باشید .

  ادم با خواهر و برادرش هم اختلاف داره . اما دشمنی نه .خلاصه با هم خوب شدن .

یعنی دیگه به فکر دشمنی نبودن.

 اونا که فهمیدن. از این تعابیر زیاد داریم . هم محل. هم سایه . هم وطن .

کاش دوباره به این مفاهیم بر میگشتیم

.چقد من امروز صبح فیلسوف شدم.