بیماری در سال کرونا ۲

شب اول پسر بزرگه خواست بمونه.گفتم برو خونه بخواب اگر کاری بود خبرت میکنم.منم هنوز حالم خوب بود.اومدن سرم و آنتی بیوتیک زدن و گذشت.روزها شیفت پسر کوچیکه بود که میومد.شب دوم هم به بزرگه گفتم برو خونه .البته تو واتس با هم ارتباط داشتیم.چشمتون روز بد نبینه.آنتی بیوتیکم رو عوض کردن.یه دارو به نام مترونیدازول.خیلی هم سریع وارد بدنم کردن.بطوری که وقتی تموم شد دل درد خیلی شدیدی گرفتم.دلم خوش بود که اگر تنها هم هستم زنگ میزنم پرستار میاد.زنگ خراب بود.نمیزد.اتاقم چسبیده به استیشن پرستاری بود.دارو رو برداشتم گریان و نالان رفتم سراغ استیشن.هیچ کس نبود.انقدر زار و نالان بودم که همراه یکی از بیمارها اومد و دنبال یه بهیار گشت و آوردش.دارو رو باز کرد.ازش خواستم برام مسکن بزنه.رفت با یه شیاف  استامینوفن برگشت.هر چی ضجه زدم که من روده اام مشکل داره شیاف نمیتونم استفاده کنم گذاشت و رفت.دیگه از شدت درد در و دیوار رو چنگ میزدم و تو راهرو راه میرفتم.اشک میریختم به پهنای صورتم.در همین حال پسر بزرگه هی تو واتس پیام میداد کجایی چی شده.چرا جواب نمیدی.یه کم بهتر شدم براش گفتم چی شده.شبونه اومد بیمارستان.از همون حراست به پیچوندشون تا رسید به پرستارها.همون شبونه اومدن زنگ رو عوض کردن.گفتم اون بهیار هم دیگه اصلا به من نزدیک نشه.یه کم حواسشون رو جمع کردن.

پند اخلاقی:هیچ وقت مریضتون رو بدون همراه تو  بیمارستان ول نکنید.لطفا.