بیماری در سال کرونا ۳

شب سوم نصف شب رفتم دستشویی.بعد انگار یه نفر زد تخت سینه ام.رفتم عقب محکم خوردم به توالت فرنگی و نشستم روی زمین.پسر بزرگه شب پیشم بود.هراسون اومد درو باز کرد.من که مثل جوجه میلرزیدم رو کمک کرد.برگشتم روی تخت.از روز پنجم احساس میکردم تبم قطع شده و حالم بهتره.میتونستم غذا بخورم.اما هر بار پرستارها میومدن و با اون تب سنج های بزرگ تو گوش نگاه میکردن میگفتن تب داری.یه پزشک جراح هم اومد بالای سرم گفت اگر تا جمعه تب قطع نشه شنبه میبرمت اتاق عمل اون قسمت روده که مشکل داره میبریم برات کیسه میذاریم.البته موقت.دو ماه تا ۴ ماه.این رو که شنیدم تمام گلبول های سفید و قرمزم دست به دست هم دادن تا از اون جا خلاص بشم.به بچه ها گفتم از خونه برام تب سنج دیجیتال آوردن.دو روز تمام دو ساعت به دو ساعت درجه حرارتم رو گرفتم.همون چیزی بود که خودم حدس میزدم.تب که نداشتم ضعف هم داشتم.جمعه صبح که دکتر اومد نشونش دادم و جریان رو گفتم.گفت درجه خودت رو بذار.گذاشتم ۳۷ بود.بعد اون یکی رو گذاشتم ۳۷ و ۹ رو نشون میداد.با دست پیشونی من رو لمس کرد.تب نداشتم.بعد اون دستگاه رو تو گوش خودش گذاشت.بعد تو گوش پرستار.گفت چرا زیاد نشون میده.تازه فهمیدن دستگاهشون مشکل داره.با این وضعیت تحریم ها و بی پولی ها طبیعی بود که سالم نباشه.به نظرم اگر برای هر نفر یه تب سنج دیجیتال میذاشتن بهتر بود.دکتر هم به وعده اش عمل کرد و جمعه صبح مرخصم کرد.از دست دکتر جراح فرار کردم .رفتم که رفتم.البته الان معالجه رو ادامه میدم با یه کلینیک تخصصی.

یه پرسنل خدماتی بود تو بیمارستان با فامیلی علمدار.واقعا زحمت میکشید.همش صداش میزدن علمدار.پسر بزرگه هم میخندید میگفت نیومد.خدا بهش سلامتی بده.حالا جدا از اون بهیار بیشعور بیمارستان خوبی بود.تو این شرایط که پزشک متخصص پیدا نمیشه انواع پزشک متخصص بالای سرم اومد.منم اینقدر دکتر رفتم که دکتر خوب رو کاملا تشخیص میدم.از همه بهتر متخصص خون بود که تحت نظر اون بستری شده بودم.به نام دکتر بهروز غریب.