جوانی کجایی...

نمیدونم فیلم بنجامین باتن رو دیدید یا نه.یه پسربچه بصورت یه پیرمرد به دنیا میاد.البته که یه بیماری هست به همین شکل. ولی دیگه جوان نمیشن.تو اون فیلم پسر بچه هر چی بزرگتر میشه جوانتر میشه.به صورت نوزاد از دنیا میره.حالا من یه قسمتی از اون فیلم شدم.فکر کنم یه قسمت عمده اش برمیگرده به لاغری زیادم.وزنم بالا نمیره.دیروز دکتر بودیم که چک کنه و اجازه شیمی درمانی بده.آزمایش ها رو دید همه چیز اوکی بود.بعد همسرم میگه با این که اشتهاش خوبه ماشالله  ولی وزنش زیاد نمیشه.خانم دکتر خندید  و گفت آدم ها آرزوشون هست بخورن چاق نشن.وضع عمومی و حالش که خوبه.اگر وزنش زیاد بود داروش هم زیاد بود   و بیشتر اذیت میشد.

قبل از شیمی درمانی باید یه آزمایش بدم.امروز رفتم آزمایشگاه.خانمه که خون میگرفت یه نگاه به برگه ام کرد یه نگاه به من.گفت شما چند سالتونه؟گفتم ۵۴.دوباره به برگه نگاه کرد و به من.گفت متولد ۵۴ هستید.گفتم نه.۵۴ سالمه.یه کم از کاکل سفیدم رو نشون دادم تا قبول کرد.برعکس قیافه ام که جوان میزنه موهام قشنگ سفید شده.گفت حدود ۳۵ بیشتر نمیخوره بهتون.گفت قراره مشخصات رو چک کنیم کسی با دفترچه کسی دیگه نیاد آزمایش بده.خوش به حال همسرتون.بچه هم دارید؟،گفتم دو تا.ابروهاش بیشتر بالا رفت.گفتم بابا اینا ظاهره.به درد نمیخوره .پوست همسرم کنده شد بیچاره از بس من رو دکتر برده آورده.من قبلا عروسک ویترینی بودم.حالا که دیگه باید بذاریم تو ویترین درش رو هم قفل کنیم.کسی نزدیک نشه.والا.طفلک همسر انقدر از مریضی من پیر شده همش میگن پدرتون اومده.پدرتون رفته.جالب این جاست با اسم فامیل من صداش میکنن.فکر میکنن پدرم هست دیگه.بعد هم که میفهمن همسرم هست چپ چپ بهش نگاه میکنن.لابد فک میکنن کودک همسری بوده بیچاره.