این نه منم،نه من منم

وقتی که برای کنسر(اسم خارجیش با کلاس تره)جراحی شدم یه سوند داخلی هم برام کار گذاشتن.یه ماه بعد از عمل به دکترش مراجعه کردیم که گفت تا آخر شیمی درمانی نمیتونیم بهش دست بزنیم.ما هم مثل بچه های حرف گوش کن ولش کردیم و وارد جهنم شیمی شدیم.هفته قبل رفتیم بیمارستان کسری که وقت بگیریم برای عمل خارج کردن.باورم نمیشد این همه آدم تو لابی باشن.البته همه ماسک داشتن ولی فاصله اجتماعی؟نه والا.یعنی یه نفر مریض بود و عمل داشت سه یا چهار نفر دنبالش بودن.به قول یه بنده خدایی:چه خبرتونه؟یه "من "هست ترسو و لوس .پخه اش کنی وا میره.البته هیچ کس این من ترسو رو ندیده.یه گوشه سنگر گرفته بودم که از آدم ها فاصله داشته باشم.من ترسو همش زیر گوشم میگفت فرار کن برو.این شلوغی کرونا میاره.هنوز دیر نشده.دکتر میخواهی چیکار.ولش کن.یه "من"مامان هست درونم.اینجور موقع ها اون مثل حمیده خیرآبادی مرحوم میاد میگه خبه خبه چه خبرتونه.اگه تو فرار کنی شوهرت جلوتر از تو میدوه.از بس تو کارهای پزشکی دل نازکه.میخواهی عفونت کنه و تو عید گرفتار بشی.محکم بشین سر جات.بعد یه "من"شجاع و کله خر دارم.اون اومد جلو و گفت "من که بایست بمیرم چه بیایی چه نیایی"فوقش کرونا میگیری و سیستم ایمنی هم که نداری خلاص.ترس نداره که.خلاصه نشستم ویزیت شدم و قرار عمل گذاشتیم.این بار چون قرار نبود شب بمونم دوتخته گرفتیم شاید کمتر پیاده بشیم.اومدن بردن بیهوش کردن عمل کردن و تحویل اتاق دادن.به سبک دوستان افغان به همسر لبخند زدم و گفتم "پس آمدم". هم اتاقی یه خانم ۵۵ ساله بود که تومور معده داشت و یه هفته بود عمل کرده بود. اون خانم قشنگ میتونست مامان من باشه.باورش نمیشد یه سال ازش کوچکتر باشم.از شیمی خیلی میترسید.کلی براش گفتم.بعد هم گفتم میگذره و از این حرفا.در مقابل راه رفتن هم مقاومت میکرد.گفتم اگر راه زیاد بری بهتر میشی و مرخصت میکنن.اگر راه نری نگهت میدارن.طفلک تا اون جا بودم کلی راه رفت با دخترش. انقدر هم شر و ور گفتم براش طفلک همش میخندید.یاد حال و روز خودم افتاده بودم بعد از عمل. خلاصه سه میلیون هم به خیر و خوشی دادیم و برگشتیم.ان شاالله تمام بیمارها شفا پیدا کنن و برگردن به خونه هاشون.الهی آمین.