بعد از او

به طرز وحشتناکی آرومم.مثل آرامش مرگ.مدتی که مادر بیمارستان بود حالم بد بود.گریه میکردم.همش منظره شونه های نحیفش در محاصره لوله ها و آدمهای غریبه جلو چشمم بود.هر وقت تنها بودم اشک میریختم.تا خبر فوتش رو دادن تا فرداش همش اشک بود.اما بعدش آرامش.چون نه در مدت بیماری دیدمش و نه در خاکسپاری بودم مغزم همش تصویر مادر رو که نشسته روی صندلیش و پاکت آبنبات ها رو زیر پتوش قایم کرده برام تداعی میکنه.از نظر من مادر سالمه و در خونه اش هست.در حال تعریف شعرها و خاطرات بامزه. 

امروز برای کاری به بانک رفتم.اصلا نمیشنیدم کارمند بانک چی میگه.فرم رو هم اشتباهی پر کردم.همش عکس ماسک ناشنوایان تو اینترنت میچرخه.شاید بهتره همه بریم زبان اشاره یاد بگیریم.

چند وقت قبل رفته بود دفتر اسناد که برای انجام کاری وکالت بدم.نه من میشنیدم خانوم کارمند چی میگه نه اون.چون بقیه هم داد میزدن.از بس شلوغ شد نیمه کاره رها کردم و زدم بیرون.