آن سوی پرده. ۱

۱۱ ساله بودم.برادرم ۹ سال داشت.در حال مسافرت بودیم با دو تا ماشین.ماشین اول مال پدر بود و چون جا کم بود من و برادرم با اتومبیل پسر عموی پدرم میومدیم.صبح زود راه افتاده بودیم و به شدت خوابمون میومد.کم کم چشم های برادرم سنگین شد.دستم رو انداختم دور شونه اش تا راحت بخوابه.ما مثل دوقلو بودیم.شیر به شیر بودیم.یه دفعه صدای ترمز شدید.بعد دیگه هیچ. تو بیمارستان به هوش اومدم.سرم،دستم و پام شکسته بود.هر چی سراغ برادرم رو گرفتم کسی جواب درستی نمیداد.پسر پسرعمو رفت بیرون یه سر بزنه.۱۸ ساله بود.وقتی برگشت از شدت گریه چشماش قرمز بود‌پشتش رو به من کرد و بی صدا گریه میکرد.گذشت.با گریه های مظلومانه مادر و سیگارهای ممتد پدر.هیچ وقت نگفتن از دنیا رفته.چون خودشون هم داغون بودن منم چیزی نمیگفتم.یه خونه ساکت که همه در سکوت ویران میشدن.اونا فکر میکردن من نمیدونم.سکوت میکردن.نمیدونستن به یه دختر ۱۱ ساله که قلش رفته چی بگن.من نمیدونستم به مادرم که سه پسر از دنیا رفته داره چی بگم.یا به پدرم که همیشه به پسر داشتنش افتخار میکرد.تمام وجودم خشم بود و نفرت.کم کم بدخلقی هام شروع شد.بهانه میگرفتم.تنها بودم.خلقم از عالم و آدم گرفته بود. همش فکر میکردم ما پیش هم بودیم.تو بغلم بود.چرا اون رفت و من موندم.یه جوری احساس گناه میکردم.در اوج بدبختی بودم که یک شب خواب برادرم رو دیدم.قبل از انقلاب بود.خانواده مذهبی هم نداشتم.مذهبمون خیلی معمولی بود.واقعا چیزی درباره روح و مسایل غیر مادی نمیدونستم.برادرم به همون شکلی که یادم بود اومد.ولی خیلی شادتر.نورانی.حرف نمیزد.ولی من میفهمیدم چی میگه.دلداریم داد.از جایی که رفته بود میگفت.میگفت غصه نخور‌به مامان و بابا کمک کن‌.ریز مکالماتمون رو نمیدونم.در واقع از خواب که بیدار شدم هم نمیدونستم.فقط حس خوبی داشتم.تمام احساسات بد قبلی رفته بود و آرامش جاش رو گرفته بود.این اولین خوابی بود که از یک درگذشته دیدم.