آن سوی پرده ۳

تازه پسر دومم دنیا اومده بود.یه افسردگی طولانی از قبل زایمان داشتم.حالم خوب نبود.پسرم شش ماهه بود که دایی عباس سکته قلبی کرد و به بیمارستان رفت.تمام مدت گریه میکردم. میدونستم به محیط بیمارستان عادت نداره.از بوی بیمارستان بدش میومد. چون بچه کوچک داشتم همسرم اجازه نداد برم بیمارستان. یه هفته نشد که خبر دادن دایی به رحمت خدا رفت.در سن ۶۵ سالگی.دیگه اشکم بند نمیومد. مراسم گرفتن. من همش بی تابی میکردم.همش به یادش بودم.برام پدر شوهر نبود.دلخوشی های خوب بچگی بود. خلاصه که حالم خیلی بد بود. تا یک شب که خوابش رو دیدم . دایی در یک خانه روشن و زیبا بود.پر از نور و شادی .یه موسیقی ملایم تو فضا بود. دایی هم مثل برادرم با فاصله ایستاده بود  .   روشن و نورانی .حرف میزد. منم میفهمیدم چی میگه ولی لبهاش تکون نمیخورد.  دلداریم میداد که البته هیچی ازش یادم نیست.تنها چیزی که یادمه این هست که میگفت طبقه بالا هم مثل پایین خیلی خوبه ولی ساکنش هنوز نیومده. به طبقه بالا اشاره کرد‌بالا تاریک بود‌ . قبر دایی دو طبقه بود که ۵ سال قبل عمه ام در اون آرام گرفت. دیگه چیزی از خوابم به یاد ندارم. دیدید بعضی ها همش خواب میبینن. اصلا از خواب هام چیزی یادم نیست.فقط همین چند تا که درباره آدم های در گذشته هست یادمه. بعد از اون آروم گرفتم. دیگه بی تابی نمیکردم.