آن سوی پرده. ۸

خواهرم ،شوهرش و یکی از پسرهاش از شهرستان اومدن دنبال مادرم و با هم شمال رفتن.برعکس من که اصلا چشم دیدن جاده رو ندارم،خواهرم و خانواده اش عاشق جاده و سفر هستن.گاهی وقت ها بهش میگفتم فکر میکنم در زندگی های گذشته حتما از این کولی ها بودی که وسایلشون رو میزدن سر چوب از این شهر به اون شهر میرفتن.قرار بود ده روزه برگردن.از روز هشتم سفرشون دلم مثل سیر و سرکه میجوشید.به نظرم میومد یه مه سیاه از در و دیوار میاد پایین. به پدر زنگ زدم.خبر جدید ازشون نداشت.همسر اومد خونه.خیلی خراب و داغون.هر چی پرسیدم چی شده جواب نداد.روز بعد گفت بیا بریم راه بریم.گفتم مگه سر کار نمیری.گفت نه.امروز خونه هستم.بعد کم کم برام گفت چه بلایی سرم اومده.خواهرم با خانواده کنار جاده نشسته بودن نهار میخوردن . یه رنو که توش تازه عروس و داماد ماه عسل رفته  بود میزنه به یک وانت نیسان آبی با بار چوب.نیسان منحرف میشه و میره تو سفره اونا.همه فرار  میکنن . فقط خواهرم که پشتش به جاده بوده متوجه نمیشه و وانت روش میره.انقدر فجیع بود که اصلا دلم نمیخواد درباره اش بنویسم.ده روز بیمارستان چالوس با مشکلات پرستاری از خواهرم دست به گریبان بودم.بعد هم به تهران اومدیم.یه ماهی هم این جا بودیم.تا بعد خواهرم بهتر شد.تونستم ببرمش شهر خودشون تحویل خانواده اش بدم.

باز دوباره نشستم یه گوشه نفس بکشم و خستگی در کنم.که بعدی پیش اومد.جریان بیماری پدر.برای پدر هر روز به بیمارستان میرفتم. یادتونه گفنم احساس گناه میکردم.بخاطر این که دیگه نفسی برام نمونده بود.خستگی روحی و جسمی بیداد میکرد.بعد از فوت پدر همش فکر میکردم حواسم جمع نبوده. به پدر نرسیدم. مریض شدم. کارم به دکتر رسید .تا مدت ها هیچ خوابی از پدر ندیدم. بعد از یه مدت دارو مصرف کردن بود یه شب خوابش رو دیدم. یه جایی مثل مهمونی. شاد. کلی آدم اون جا بود . به نظرم آشنا نبودن. پدر هم بود . سالم.جوان.بدون مشکل‌ و حالش خوب بود. با کت و شلوار شیک و کروات. ولی به جای این که اونا روح باشن ،انگار من روح بودم. نمیدیدنم. 

دیگه یادم نیست چیزی گفتیم یا نه .کلا فقط چهره پدر یادمه .حتی حالا هم یادمه. پر رنگ و واضح.  بعد از اون حالم کم کم خوب شد.

تمام این اتفاقات از خرداد تا آبان ماه افتاد.

ادامه دارد...