بعد از آن ۲

زمان دانشجویی چون خیلی به خوندن زبان علاقه داشتم همزمان با کلاس های دانشگاه کلاس زبان هم میرفتم.چون قبل از دانشگاه هم کلاس های کانون زبان ( متوجه شدید که.الان پز دادم.کانون زبان سال ۶۳ همون ایران آمریکای قدیم بود و ما سنت خانوادگیمون بود که بریم اون جا زبان بخونیم.خواهرم هم قبل از من رفته بود). اون موقع ها به حکم شور و شر جوانی همکلاسی ها با هم بودیم.مثلا یه کلاس ۱۵ نفره به هم عادت میکردیم.سعی میکردیم با هم کلاس برداریم.تا چند ترم وضعیت همینطور بود.یه ترم یه دختر جدید به کلاس اضافه شد.یه دختر ،با اضافه وزن زیاد.فکر میکنم بیمار بود.رنگ پوست بسیار سفید و رنگ پریده.از همون اول یه دافعه شدید نسبت بهش احساس میکردم.معمولا با همه کنار میام.ولی اون یه حالی داشت.خیلی حرف اضافه میزد سر کلاس.وقت همه رو میگرفت.فارسی و انگلیسی قاطی میکرد.چند نفری انگار از قبل میشناختنش.خیلی باهاش مدارا میکردن.بعدا تو حرفاش گفت یهودی هست.چند بار سر کلاس بهش متلک انداختم.بعد انقدر آدم ساده ای هستم که هم علاقه رو نشون میدم هم بیزاری رو.معمولا هم پشت سرش مینشستم.اون همیشه ردیف اول مینشست.یه بار سر کلاس بودیم.منم سرم به کار خودم بود.اصلا حواسم به کسی  نبود.یه دفعه برگشت از عقب به سمت من.گفت من امشب چند تا روح میفرستم بیان سراغت. یه خورده چپ چپ نگاهش کردم.تو دلم گفتم دیونه.چیکارت کردم. البته تو دلم.آقا بعد کلاس ترس اومد سراغم گفتم نکنه راست بگه.این دختره خیلی عجیب و غریبه.آویزون دوستم شدم که با هم دانشگاه و کلاس زبان میرفتیم.اون خوابگاهی بود.گفتم الا و بلا امشب باید بیایی پیش من بخوابی.هیچی کشون کشون بردمش خونه مون.شب شد و خوابیدیم.نصف شب یه طوفانی شد که نگو و نپرس. ترسناک.درخت ها شدید تکون میخوردن.صدا میدادن. به یاد نداشتم اینجوری طوفان یه دفعه شروع شده باشه.هی به دوستم نگاه کردم دیدم آروم خوابیده.گفتم بخواب خل نشو.حالا اون کم عقل یه چیزی گفته.تو مگه بچه ای.ولی طوفان تموم نمیشد.دوباره رفتم زیر پتو تا خود صبح.چه پتوی خوبی داشتم.مثل شنل هری پاتر جادویی بود.میرفتم زیرش محافظت میکرد ازم.

از اون به بعد میرفتم ته کلاس و تا آخرش اصلا نه به اون دختره نگاه میکردم نه کاری به کارش داشتم.دو ترم با هم بودیم.خدا رو شکر دیگه ندیدمش.

اینا خاطره بود براتون گفتم.شاید هم خیال پردازی های یک ذهن جوان و ترسو.