من و عینک ۲

رسیدیم به زمان ازدواج،همسر جان عینکی بود،از دوران دبیرستان عینک میزد،خوب اون زمان همه دکتر مهندس ها عینکی بودن،کلی هم کلاس داشت،روزگار چرخید و بچه ها اومدن،اونا هم در دوران دبیرستان عینکی شدن،حالا تنها فردی که تو خونه عینک نداشت،من بودم.و البته خوش خوشانم هم بود.

بعد از چهل سالگی،یه دفعه دیدم،ای دل غافل،دندونه ها رو تشخیص نمیدم،رفتم چشم پزشکی،گفت پیرچشمی،ای بابا،پیری که هنوز نرسیده،مگه قرار نبود سن که رسید به پنجاه شروع بشه، چطو شد اینطور شد،خلاصه عینک مطالعه گرفتم،برای نزدیک.

 ده سالی گذشت و کم کم شماره چشم بالاتر رفت، البته فقط برای مطالعه میزدم و مثلا خیاطی و بافتنی .

 . از پنجاه به بعد ،دکتر گفت،ای ملخک،حالا باید برای دور هم بزنی،البته  جدی نگرفتم و نزدم،چون شماره خیلی کم بود . رانندگی هم که نمیکردم .چند سالی گذشت،احساس کردم ،چشمم برای تی وی دیدن خسته میشه،فهمیدم دیگه گیر افتادم،یه عینک هم برای دور گرفتم‌ . خلاصه،حالا همه عینکی بودیم،یک خانواده شمعدانی عینکی .

ادامه دارد....