دوستان عزیز درباره یه مشکلی از شما مشورت میخوام . پسر کوچکم 21 سالشه. متاسفانه علاقه شو
به درس خوندن به کل از دست داده . از وقتی بحران بلوغش شروع شده این حالت شروع شد .
زمان کنکور هم اصلا درس نخوند و دانشگاه آزاد اسلامشهر رشته مهندسی مخابرات قبول شد
که انتخاب رشته هم با من و خودش و پدرش بود . حالا بعد از سه سال درس خوند ( در واقع نخوندن)
و سه ترم مشروتی میخوام بهش بگم انصراف بده و یه حرفه ای یاد بگیره . بعدش هم بره سربازی .
اگر دوست داشت و به نتیجه رسید بعدش بیاد درسش رو ادامه بده اگر هم نخواست به فکر یه کار باشه .
من لیسانس دارم و همسر فوق داره . اما اجباری به درس خوندن بچه ها ندارم .
بخصوص دهه هفتادی ها افکار متفاوتی درباره درس خوندن دارن .
من نمی فهمشون اما خودشون سفت و سخت چسبیدن به افکارشون . چه راه حل هایی برام دارید .
ممنون میشم حتی اگر جوانترها راه حل بدن هم خوبه .
مشاوره هم پارسال رفتم که حرف های خودم رو تایید کرد .
اون زمان ثبت نامش کرده بودم رشته مدیریت بازرگانی که
رشته آسونتری بود به نسبت مهندسی اما حاضر به تغییر رشته نشد .
نه درس میخونه و نه تغییر رشته میده . حالا هم که به بن بست رسیدیم.
عشق برازنده حقیقت است مفهوم عشق را با حاکمیت ثروت نمی توان درک و تجربه کرد. ما برای دریافت عشق و توجه از دیگران، نمی توانیم از ابزاری جعلی مانند ثروت و موقعیت استفاده کنیم. اگر کسی خود را به ثروت فروخت، تاوانش را در آینده ای نه چندان دور، در فرزندانش، در کاهش میل و احساساتش، در احساس گناه و ملامت خود و صدها بیماری و اختلال دیگر خواهد پرداخت و شما گمان نکنید که مکانیزم باور به شخصیت غیر از این است. احساس رضایت باطنی و پردوام از خود، در گرو صداقت و عدم بازی های نمایشی شخصیت است. هر شخصیتی و بازی روانی، مانند فیلم های سینمایی، پشت صحنه ای نیز دارد! هر صحنه ای پشت صحنه ای دارد، صحنه ها موقتی اند، اما پشت صحنه ها همیشه با ما هستند. واقعی ترین هنرپیشه ها آنهایی هستند که خود اصلی شان را همیشه بازی کنند. ما انسانها چون خودمان را و عظمت خودمان را تجربه نکرده ایم، متوصل به بازی شخصیت می شویم که جنسی بنجل و جعلی در برابر جنس حقیقی است. اینکه دیگران از ما راضی باشند و رضایت خود ما مهم نباشد، بدبختی کمی نیست. نظر دیگران تا اندازه ای در زندگی ما نقش بازی می کند که حتی دختر و پسری را که برای ازدواج انتخاب می کنیم باید نیازهای روانی اطرافیان را نیز تامین کند! دیگران هم باید به به و چه چه بگویند. به به چه مرد باشخصیتی انتخاب کرده ای! فلانی شوهرش نفوذ دارد! همیشه در دبی و ترکیه هستند! آیا خوشبخت هم هستند!؟ عشق برازندهء حقیقت است نه دغل و ریا و تزویر... واقعی، واقعی را ملاقات می کند و غیر واقعی، غیر واقعی را. قاسم سلطان
دغل در عشق، عدم عشق را در چشم های فرزندانشان شاهد خواهند بود!
فرزندی که از نطفهء انسان جعلی به وجود آمده باشد، فرزندی که حاصل عشق واقعی نباشد، ارتباطی که حب و بغض در آن حاکم باشد، رودیست که به طرف خشکی حرکت می کند.
زوجین می بایستی در همه حال و در هر شرایطی به همسر خود احترام بگذارند.
نزدیکی زوجین هیچگاه حق توهین و تحقیر یکدیگر را به آنان نمی دهد.
با اولین توهین به همسر، اولین گام برای فروریختن بنای خانواده برداشته شده است و اصالت خانواده زیر سؤال می رود.
هیچ خطایی از طرف همسر، شما را محق به توهین به او نمی کند.
گذشت لازمه هر رابطه طولانی مدت است.
انسان در طول زندگی مرتکب خطاهایی می گردد و گذشت و راهنمایی دوستانه همسر،
زمینه پیشگیری از وقوع مجدد آن خطا را فراهم می کند، احساس صمیمیت را تقویت می کند
و زندگی را به کام زوجین شیرین می سازد.
موفق و سربلند باشید ....
(نمیدونم مال کیه)
یادمه تازه سر کار جدیدم رفته بودم. تقریبا 9 سال پیش بود.
یه خانم جوان اومد و گفت شما در مرکزتون مشاوره دارید .
خوب اون موقع نداشتیم . همین رو بهش گفتم . بعد همونجا زد زیر گریه .
منم اون موقع ها به شدت احساس سوپر من بودن داشتم.
نشوندمش پیش خودم که حرف بزنه.
گفت:دو ماهه باردارم و میخوام سقط کنم.
برق از سرم پرید.
گفتم: خدا نکرده پدر نداره ؟
گفت : داره. من:پس مشکل چیه؟
گفت: معتاده. من:به چی ؟
گفت : به هرویین.من: مشکل مالی هم دارید؟
-خیر . پدرم تازه فوت شده و ارثیه خوبی بهم رسیده . پدرم هم معتاد به تریاک بود ولی بسیار مهربان بود.
از روزی که از دنیا رفت دنیا برام تموم شد. حوصله زندگی ندارم.
بدتر از همه اینکه مادرم اجازه عزاداری و گریه برای پدرم رو نمیده.
کم کم داشتم میفهمیدم که خانم در واقع از افسردگی رنج میبره و داغ عزیزش. مشکل اصلا بچه نیست.
براش گفتم که وقتی کسی عزیز رو از دست میده از شش تا یکسال عزادار میشه و بهتره عزاداری کنه .
گریه کنه و دردش رو بیرون بریزه. شما این مرحله رو طی نکردی و دچار مشکل شدی.
آیا شوهرت دست بزن داره . تا حالا شده خمار بشه و بزنتت.
گفت: نه ولی خودشو میزنه.
گفتم: دوستت داره.
گفت :خیلی.
گفتم میتونی ازش جدا شی.
گفت:فکرشم نمیتونم بکنم.
گفتم تا حالا ترک کرده.
گفت:چند بار ولی باز هم رفته سراغش.
گفتم: ببین بچه رو نگه دار . نهایتش اینه که جدا میشی و خودت بزرگش میکنی .
پول هم که داری. عجله نکن.
ولی برای پدرت گریه کن . عزاداری کن . تو خودت نریز. انشاله مشکلاتت حل میشه.
چند وقت بعد دیدمش با شوهر و بچه اش اومده بود که انتقالی بگیره برای یه محل نزدیک تر.
یه پسر بچه خوشگل و خوردنی.
میخوام بگم میشه معتاد باشی و خانواده ات دوستت داشته باشن . میشه معتاد باشی و مهربان باشی.
حتی میشه معتاد باشی و آدم باشی. همه مثل هم نیستن.
نمیشه یه نسخه رو برای همه پیچید.
اعتیاد انواع مختلفی داره . خیلی از زندگی ها بخاطر اعتیاد به نت از هم میپاشه.
وقتی من بچه بودم اعتیاد فقط به تریاک بود .
حالا موادی ساختن که دیگه تریاک پیششون اعتیاد محسوب نمیشه .
به نظر من هر چیزی که انسان رو از حال درست و طبیعی خودش خارج کنه اعتیاد محسوب میشه.
بعضی از اونا خیلی خطرناک هستن بعضی کمتر.
کسانی که درگیر این مشکل هسنت با توجه به شرایط باید تصمیم بگیرن که آیا می تونن به زندگیشون ادامه بدن
یا باید زندگی مشترک رو خاتمه بدن. نمیتونید درباره کسی قضاوت کنید مگر اینکه با کفش های اون راه برید.
خیلی با خودم کلنجار رفتم تا این پست رو بذارم . این مطلب هم به دلیل تایید اعتیاد نیست.
هر چیزی که آدم رو از راه کمال خودش باز بداره مردوده . اما فقط خود طرف نیست که درگیره .
این مشکلات طیف زیادی از اطرافیان رو هم درگیر میکنه.
وقتی در بلاگفا مینوشتم خیلی راحت تر مینوشتم . با بلاگ اسکای خیلی رسمی مینویسم .
نمیدونم تونستم لپ مطلب رو بکشم یا نه. ممنون از همراهیتون.